چند روز پیش داشتم ۴ تا شوید مویی که باقیمونده رو شونه میکردم که تو آینه نگام رو قیافه خودم برای چند لحظه ثابت موند..توی این چند لحظه خیلی چیز جالبی کشفیدم. همیشه وقتی تو آینه خودم رو نگاه میکردم خوب خودم رو میدیدم اما این دفعه فرق داشت انگار این دفعه داشتم قیافه الهه رو جدا از من بودنش میدیدم .. خیلی جالبه ها .. تو حس کنی توی آینه خودت رو جدای از خودت میبینی و بخوای در مورد قیافه اش نظر بدی ...وقتی خودم رو معمولی توی آینه نگاه میکردم هیچ هیچ نظری راجع به قیافه خودم نداشتم ...یعنی چیزی رو نمیدیدم که راجع به اون بخوام نظر بدم .. یا اگه میخواستم نظر بدم میگفتم نمیدونم یا یکی مثل همه ! اما این بار وقتی خودم رو جدای از اونی که همیشه میدیدمش دیدم اولین چیزی که توجه ام رو جلب کرد چشمام بود .. به نظر خودم چشمام خیلی قشنگ بود .. با خودم گفتم چی جوری من ۱۷ سال تموم هیچ وقت خودم رو توی آینه نگاه نکردم ؟! یه کم که دقیق تر شدم دیدم واقعا خیلی چشمام قشنگه ... چی جوری من ۱۷ سال تموم نفهمیدم که مژه های من چقدر بلنده؟! یا اصلا چرا هیچ نظری راجع به قیافه خودم نداشتم !؟ ( البته هنوز هم نفهمیدیم چرا) بعد از اون یکم تو نخ چشم همه از فامیل بگیر تا تو خیابون رفتم (البته عواقب بسیار بدی هم داشت) و فهمیدم اصلا چشم زشت خدا خلق نکرده ! ولی اگه بخوای خیلی با انصاف باشی و نظر بدی کسی رو ندیدم مژه هاش به قشنگی مژه های من باشه !